بگذارید پدرانه بنویسم!

اجازه دهیم ایران مامن همه اقوام منطقه شود دکتر علی میرزامحمدی- روزنامه اعتماد 14 آذر امسال، یادداشتی به همین قلم با عنوان «ایرانیان و هراس از تجزیه ایران» در روزنامه اعتماد منتشر شد که بازتاب قابل توجهی در میان مخاطبان به همراه داشت. در آن نوشتار آمده بود که ایجاد جذابیت در کشور ایران می تواند جلوی خطر تجزیه ایران را بگیرد و ایران را به کشوری تبدیل کند که قومیت های مرزنشین آن به همزبان های مقیم دیگر کشورها فخر بفروشند که آنها یک ایرانی هستند و گرفتن تابعیت ایرانی را در مردمان کشورهای دیگر به ویژه همسایه ها به یک خواسته و آرزو تبدیل کند. در تکمیل آن یادداشت، در این نوشتار به جذابیت آفرینی ایران در بعد فرهنگی و زبانی خواهیم پرداخت و ایده هایی عملی و کاربردی پیشنهاد خواهیم نمود. اگر بیشتر کشورهای منطقه به دلایل ملاحظات سیاسی معترف نباشند که سرزمین آنها قرن ها به نوعی بخشی از قلمرو سرزمینی ایران بوده است اما به احتمال حداقل این را می پذیرند که سرزمین ایران مادر فرهنگ های مختلف منطقه است. اما این باور و پذیرش، نیازمند تقویت و ایجاد بسترهای نهادی و حمایت عملی است. اجازه بدهید برای ایده پردازی درباره تقویت و بسترسازی نهادی این باور، از کلید واژه «مادر» کمک بگیریم. اگر مدعی هستیم که ایران سرزمین مادری و زایشگاه فرهنگ های مختلف است، باید منش رفتاری دولت- ملت ایران شامل حاکمیت، نخبه ها و نیز عامه مردم نیز همانند مادر باشد. اما مادر چگونه رفتار می کند که می تواند الهام بخش ما در سیاست های فرهنگی منطقه ای باشد؟ مادر با عمل رهبرانه می داند چگونه با فرزندان ارتباط برقرار کنند. مادر با برجسته سازی خوبی ها، فرزندان را تعلیم می دهد اما هیچگاه وارد حریم خصوصی آنها نمی شود. او هرگز به فرزندانش بگذارید پدرانه بنویسم!...

رخدادهای اعتراض'>اعتراضی اخیر اجتماعی است یا سیاسی؟از اعتراض های اجتماعی تا اعتراض های اقتصادی دکتر علی میرزامحمدی- روزنامه اعتمادبه نظر می رسد اگر موج آفرینی های تعمدی نبود ماهیت اصلی اعتراض های اخیر، علیه ناکارآمدی اقتصادی دولت بود تا مسائل اجتماعی. به عبارت دیگر اجرای طرح های کنترل اجتماعی چون گشت ارشاد با دامن زدن به دو قطبی های اجتماعی، در راستای آن بود تا به دولت کمک کند با خرید زمان بحران های اقتصادی خود را کنترل کند. در این معنا به احتمال تقدم اعتراض های اجتماعی بر اعتراض های اقتصادی، محصول اتاق فکر نظریه پردازانی بود که از آن در جهت هدایت افکار عمومی به مسیری مشخص به ویژه فرافکنی ناکارآمدی های اقتصادی دولت بهره می گرفتند. آنها با اجرای این سناریو، موجی از واکنش های خودخواسته رسانه ای به راه انداخته اند که مرکز ثقل مباحث و تحلیل های روز را از «مسائل اقتصادی و معیشتی» و حتی «مسائل مهم سیاسی کشور»، به «مسائل کنترل اجتماعی» تغییر داد. آنها در اوایل این ایده به اهداف مدنظر خود نزدیک شده بودند، چراکه این فرصت فراهم شده بود تا دولت به جای پاسخگوی مطالبات معیشتی و رفاهی مردم با تغییر مرکز ثقل توجهات عمومی، خود در مواجهه با بخشی از اقشار جامعه، مطالبه گر باشد. این تغییر از «موقعیت پاسخگویی به مطالبه گری»، دولت را در موقعیت قدرت قرارداده بود که همزمان می توانست از زیر بار مطالبات معیشتی و اقتصادی مردم شانه خالی کند. اما بهره گیری از مسائل کنترل اجتماعی در راستای کنترل بحران های اقتصادی ایده بسیار خطرناکی بود و اشتباهات این حوزه و زمان نامناسب اجرای آنها نه تنها کمکی به کنترل بحران های اقتصادی نکرد بلکه حتی با تشدید دو قطبی های اجتماعی، خالق بحران های جدید اجتماعی شد.اکنون با خاکسترهای بگذارید پدرانه بنویسم!...